Historia parafii ewangelickiej w Rychtalu
„Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich podaje, iż w roku 1842 Rychtal liczył 1310 mieszkańców w tym 220 ewangelików.
Na dawnych pocztówkach i fotografiach przedstawiających Rychtal z łatwością można dostrzec górujące nad miasteczkiem wieże dwóch świątyń: katolickiej i ewangelickiej. Dziś młodzi mieszkańcy z trudem wskazują miejsce które jeszcze w połowie lat pięćdziesiątych minionego wieku zajmowała druga z rychtalskich świątyń. Przez ponad 150 lat ewangelicy współtworzyli społeczność Rychtala. Warto więc zachować w pamięci historię tej wspólnoty, ich kościoła a także postać wybitnego architekta Karla Lüdecke, który świątynię zaprojektował. W latach 1811 - 1871 ewangelicy z Rychtala uczęszczali do kościołów w Drożkach lub w Głuszynie. Do parafii w Drożkach Rychtal oficjalnie został przyjęty dopiero w 1836 roku. W 1855 roku znajdował się w Rychtalu dom modlitwy, w którym nabożeństwa odprawiał pastor von Pachner z Drożek. W dniu 19 maja 1871 roku władze państwowe i kościelne wydały dekret pozwalający na budowę kościoła w Rychtalu. Fundamenty wylano już 6 czerwca 1871 roku. Do budowy kościoła zatrudniono znanego wrocławskiego architekta Karla Lüdecke. Budowa kościoła zakończona została w 1873 roku. W 1874 roku powstała w Rychtalu samodzielna parafia ewangelicka, jednak opiekę duszpasterską sprawował nadal pastor z Drożek wraz z wikariuszem. W 1876 roku dokonano uroczystego poświęcenia kościoła ewangelickiego w Rychtalu. W 1892 roku została zniesiona unia personalna parafii ewangelickich w Rychtalu i w Drożkach. W 1893 roku pierwszym pastorem parafii ewangelickiej w Rychtalu został ustanowiony dotychczasowy wikariusz pastor Otto Graetz, który z braku probostwa musiał zamieszkać w pobliskiej szkole ewangelickiej (dzisiejsza tzw. Biała Szkoła). Dnia 28 maja 1901 roku został położony fundament pod budowę probostwa ewangelickiego w Rychtalu, którego budowa zakończona został w 1902 roku - budynek stoi do dziś i nadal nazywany jest "pastorówką". W 1909 roku parafię opuścił pastor Otto Graetz, zastąpił go pastor Otto Paschowsky, który przebywał w Rychtalu do 1911 roku, ze względu na stan zdrowia opuścił Rychtal, a w jego miejsce ustanowiono nowym proboszczem dotychczasowego wikariusza pastora Huberta Hoffmanna. W końcu kwietnia 1939 roku pastor Hoffmann otrzymał nakaz opuszczenia parafii, w ciągu 3 dni miał opuścić Rychtal, ale otrzymał dodatkowe 3 dni żeby mógł uporządkować sprawy kościoła i parafii. Po wydaleniu go przez władze polskie z Rychtala przeprowadził się do Namysłowa gdzie odebrano mu paszport. W roku 1940 chciał powrócić do Rychtala, ale władze niemieckie kategorycznie mu tego zakazały. Od września 1939 roku opuszczoną parafią duszpastersko zajmował się pastor Dietrich Mogull z Drożek. W styczniu 1945 roku w czasie prowadzonych działań wojennych o wyzwolenie Rychtala budynek kościoła ewangelickiego w Rychtalu został nietknięty, nieznacznemu uszkodzeniu uległ jedynie hełm i wieża kościoła. W latach 1955 - 1959 rozebrano piękny i zabytkowy obiekt sakralny, a z uzyskanej cegły zbudowano salę gimnastyczną przy szkole podstawowej w Rychtalu. Jak podaje ówczesna prasa plany zakładały również budowę gromadzkiej łaźni.
Artykuł w " Głosie Wielkopolskim " o rozbiórce kościoła ewangelickiego w Rychtalu
Pastorzy rychtalscy
Pastor Otto Graetz w latach 1893 – 1909
Pastor Otto Paschowsky w latach 1909 – 1911
Pastor Hubert Hoffmann w latach 1911 – 1939
Pastor Dietrich Mogull w latach 1939 – 1945
Kościół ewangelicki i pastorówka na archiwalnych pocztówkach i fotografiach
Współczesna wizualizacja kościoła ewangelickiego przy obecnej ul. Kępińskiej
Pastorówka i budynek gospodarczy w malarstwie Henryka Bajora z 2014r.
Dawny cmentarz ewangelicki w Rychtalu w kalendarzu " Kocham Rychtal 2017r."
Projekt architektoniczny kościoła ewangelickiego w Rychtalu
Karl Johann Bogislaw Lüdecke (1826-1894)
Rok budowy 1872
Architekturmuseum der TU Berlin
Karl Johann Bogislaw Lüdecke urodził się 28 maja 1826 roku w Szczecinie. Studiował w Berlinie, pracę rozpoczął na Pomorzu. Następnie przeniósł się do Wrocławia, gdzie pracował jako radca budowlany i nauczyciel w Szkole Budownictwa i Rzemiosł (obecnie siedziba Akademii Sztuk Pięknych), której został dyrektorem w 1875 roku. Zmarł 21 stycznia 1894 roku we Wrocławiu. W swojej karierze opracował ponad 150 projektów, w większości utrzymanych w duchu modnego w XIX wieku eklektyzmu ( historyzmu ). Architekt bazował głównie na stylu romańskim, gotyckim i renesansowym.
Do jego najważniejszych dzieł należą:
1856-1863 – pałac w Biechowie
1860 – pałac w Tułowicach
1864 – pałac w Kopicach
1864-1867 – gmach Nowej Giełdy we Wrocławiu
1867 – kościół pw. św. Jana Chrzciciela w Dobrej
1867-1870 – kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Starym Zdroju (obecnie dzielnica Wałbrzycha)
1871 – pałac w Brynku
1873 – Kolumna Zwycięstwa w Oleśnicy
1874 – kościół pw. Matki Bożej Różańcowej w Modłej
1874-1876 – kościół pw. Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Twardogórze
1878 – pomnik Johanna F. Knorra w Parku Słowackiego we Wrocławiu (do dziś zachował się tylko cokół)
1881 – renowacja pałacu w Pszczynie
1882-1883 – kościół pw. św. Jakuba Starszego w Nasiedlu
1883 – kościół pw. św. Mikołaja w Brzegu
1884-1891 – renowacja ratusza we Wrocławiu
1890-1892 – renowacja katedry św. Marii Magdaleny we Wrocławiu
"Niech Bóg błogosławi pokój na ziemi i wielbi ludzkość"
Napis nad prezbiterium kościoła ewangelickiego w Rychtalu
"Bądź pochwalony Jezu Chryste za to, że urodziłeś się człowiekiem"
Napis nad drzwiami w kruchcie kościoła ewangelickiego w Rychtalu
Projekt świątyni w kolorze
aut. Maciej Oscenda
