Menu

KAPŁANI, ZAKONNICY I SIOSTRY ZAKONNE Z PARAFII RYCHTAL

Z parafii Rychtal pochodzi 18 księży diecezjalnych, 3 ojców zakonnych, 2 braci zakonnych oraz 7 sióstr zakonnych. W roku 2024 w Kościele swą posługę pełni 6 księży diecezjalnych pochodzących z Rychtala i jedna siostra zakonna.

PODWÓJNY JUBILEUSZ KAPŁAŃSTWA

20.05.2023r.

W sobotę 20 maja w Rychtalu miała miejsce uroczystość 50 – lecia kapłaństwa dwóch księży pochodzących z tutejszej parafii: Ks. Kan. Bernarda Cegły proboszcza Parafii pw. św. Barbary w Luboniu w Archidiecezji Poznańskiej i Ks. Piotra Zdanowicza proboszcza Parafii pw. św. Stanisława Kostki w Turze w Diecezji Bydgoskiej. We Mszy Świętej uczestniczyły rodziny jubilatów, koleżanki i koledzy z klasy maturalnej Liceum w Kępnie oraz mieszkańcy Rychtala. W listach gratulacyjnych skierowanych do kapłanów jubilatów Biskup Kaliski Damian Bryl napisał między innymi: „ Jubileusz 50 – lecia święceń kapłańskich jest stosowną chwilą, by skierować do Przewielebnego Księdza słowa szczerego uznania i głębokiej wdzięczności. Zachwyt nad darem powołania skłania do szczerego powtórzenia za Psalmistą: „ Cóż oddam Panu za wszystko co mi wyświadczył?. Podniosę kielich zbawienia i wezwę imienia Pańskiego”. (Ps. 116, 12-13). Słowa te przenikają jubileuszowe dziękczynienie za kapłańską posługę Przewielebnego Księdza. Włączam się w hymn wdzięczności i składam Czcigodnemu Jubilatowi najlepsze życzenia. Niech Matka Boża i Jej dziewiczy Małżonek św. Józef, Opiekun Zbawiciela, orędują za Księdzem Jubilatem. Życzę daru głębokiej przyjaźni z Chrystusem, wytrwałości na drodze powołania oraz zdrowia i pokoju na dalsze lata kapłańskiego życia”.

Od lewej: ks. Piotr Zdanowicz, ks. kan. Bernard Cegła. Foto Rafał Wojtyniak

Foto: Rafał Wojtyniak.

Foto: Rafał Wojtyniak.

Foto: Rafał Wojtyniak.

Foto: Rafał Wojtyniak.

KAPŁANI POCHODZĄCY Z RYCHTALA

O. Daniel Rychtalski, OSPPE (wcześniej Piotr Baszor) – Urodził się w 1616 roku rodem z Rychtala na Śląsku, syn Jana Baszora niestety imię matki jest nieznane. W 1635 roku wstąpił do Zgromadzenia Paulinów w Częstochowie. W roku 1636 przyjął święcenia kapłańskie, natomiast w dnia 3 sierpnia 1636 roku złożył wieczyste śluby zakonne. Zasłużony szczególnie jako mediator i tłumacz języka niemieckiego podczas oblężenia szwedzkiego w 1655 roku W latach 1660 – 1680 pełnił funkcję przeora domu zakonnego w Paulinach – Mochowie. W tym samym czasie odnowił kościół oraz rozbudował znacznie klasztor i dobudował wieżę do kościoła przyklasztornego. Zmarł 29 marca 1680 roku w miejscowości Pauliny – Mochów koło Głogówka.

 

Ks. Andreas Johann Joseph Reichthal – Urodził się w Rychtalu. W latach 1665 – 1666 proboszcz parafii Szczodrów. Od roku 1677 katechetyczny inspektor szkolny. W latach 1682 – 1685 pełnił funkcję proboszcza w Bralinie. W 1685 roku został ustanowiony proboszczem w Trębaczowie. Jego staraniem w 1686 roku kościół parafialny został wyposażony w dwa nowe dzwony o imionach „Mateusz i Andrzej”, które odlane zostały przez Zygmunta Gӧtza z Wrocławia. Zmarł w 1707 roku. 

 

Ks. kan. infułat dr Martin Kaniowitz – Urodzony w Rychtalu koło Kępna. Doktor filozofii i teologii. Proboszcz parafii Domasław koło Wrocławia. Dnia 25 listopada 1695 roku został proboszczem w Strzelcach Opolskich, gdzie w 1697 roku wybudował nowa plebanię (po 105 latach od pożaru). Jego zasługą było ufundowanie nowego ołtarza głównego z obrazem Matki Boskiej Śnieżnej w 1712 roku, organ i ambony, które istnieją do dziś w strzeleckim kościele. Dbał o liturgię w kościele parafialnym. Był dziekanem dekanatu strzeleckiego. Był człowiekiem bardzo porywczym. Często dochodziło do konfliktów między nim a miastem i hrabią Karolem Samuelem Colonną, skazany został  z tego tytułu nawet na 3 tygodnie aresztu w Opolu. Był członkiem Bractwa św. Józefa w Jemielnicy. W dniu 6 lutego 1698 roku został mianowany kanonikiem kapituły Św. Krzyża  w Opolu i protonotariuszem apostolskim. Ks. Martin Kaniowitz zmarł 20 stycznia 1719 roku.

Ks. Simon Sigismund Dominik – Urodził się w Rychtalu, proboszcz w parafii  Mąkoszyce koło Sycowa w latach 1666 – 1672, w latach 1672 –1707 został proboszczem parafii Szczodrów.

 

Ks. Paul Franz Moritz – Urodził się w Rychtalu. Na kapłana wyświęcony 6 lipca 1677 roku.W latach  1677 – 1685 1685 roku był proboszczem w Trębaczowie. Ks. Paul Moritz zmarł w dniu 1 März 1685 und wurde in Reichtal begraben. marca 1685 roku i został pochowany 5 marca 1685 roku w Rychtalu na cmentarzu przykościelnym.

 

Ks. Jerzy Antoni Wollny – Urodził się w 1677 roku w Rychtalu, święcenia kapłańskie przyjął w 1702 roku we Wrocławiu. W 1707 roku został mianowany proboszczem w Trębaczowie. Zmarł 19 września 1720 roku. 

 

Ks. Jan Skarplik – Urodził się 6 czerwca 1815 roku w Rychtalu. Na kapłana wyświęcony został 20 sierpnia 1840 roku. Dnia 11 października 1856 roku został ustanowiony proboszczem w Zdziechowicach k/Olesna. Od 1886 roku sprawował urząd dziekana oleskiego. W 1894 roku w imieniu kardynała Koppa położył kamień węgielny pod budowę nowego kościoła w Gorzowie Śląskim. W 1900 roku obchodził jubileusz 60-lecia kapłaństwa. Ks. Radca duchowny Jan Skarplik zmarł dnia 13 października 1907 roku w Zdziechowicach, w chwili śmierci był najstarszym kapłanem na Śląsku. Pogrzeb odbył się 16 października 1907 roku przy udziale 25 kapłanów i wielu wiernych, nabożeństwo pogrzebowe odprawił ks. Proboszcz Leja z Zębowic, kazanie polskie wygłosił ks. Menzel, proboszcz z Kudoby w powiecie oleskim.  

 

Ks. kan. Henryk Kaintzik (Kańczyk) – Urodził się 22 maja 1831 roku w Rychtalu, na kapłana wyświęcony 1 lipca 1854 roku, jako wikariusz pracował w parafiach: w Rybniku. W 1854 roku był proboszczem przez krótki czas w Zalesiu, gdzie za jego pobytu postawiono i poświęcono osiem polnych krzyży. W latach 1867 – 1868 administrował parafią p.w. NSPJ w Mysłowicach Od kwietnia 1868 roku był proboszczem w Bełku, od stycznia 1902 roku  pełnił funkcję dziekana archiprezbiteratu wielkodębieńskiego. Zmarł 24 kwietnia 1908 roku o godz. 7.00 po długich cierpieniach, uroczystości pogrzebowe odbyły się 28 kwietnia w Bełku.

  

Ks. August Liborius Rossochowitz - urodził się 16 lipca 1838 r. w Rychtalu z ojca Filipa Rossochowitza – szewca i matki Marianny z d. Kukułka (dane z księgi chrztów rychtalskiej parafii). Święcenia kapłańskie otrzymał 28 czerwca 1869 r. Początkowo był wikarym w Oleśnie, zadekretowany w lipcu 1873 r. jako wikariusz powiatowy do Wodzisławia, ucierpiał dużo na skutek pruskich ustaw majowych. Już we wrześniu tegoż roku doręczono mu zakaz państwowy. Ponieważ uprawiał dalej duszpasterstwo, a potem jako kapelan hr. Saurma Jettsch pod Oławą czy to w kaplicy zamkowej czy to w rodzinnym Rychtalu często celebrował, dostał się 7-krotnie przed kraty sądowe w Rybniku, Namysłowie, Lublińcu i Oławie i został pomimo apelacji skazany na z górą cztery miesiące więzienia, które w głównej części odsiedział w Oleśnie od stycznia do maja 1875 r. W lipcu tegoż roku doręczono mu zakaz przebywania w rejencji opolskiej i wrocławskiej. Wobec tego przyjął posadę duszpasterską w Green Bay w Stanach Zjednoczonych Ameryki Pn. i został tam do 1884 r. W Prusach był ścigany listami gończymi, bo miał jeszcze nie odbytych 12 dni kaźni więziennej. Gdy w 1881 r. przyjechał na Śląsk w odwiedziny, aresztowano go natychmiast i wypuszczono dopiero po złożeniu odpowiedniej grzywny. Wróciwszy w 1884 r. do kraju, został proboszczem w Dziadowej Kłodzie (Kunzendorf) pod Sycowem, gdzie pełen zapału sprawował swój urząd od 26.04.1884 do 21.08.1888 r. Następnie został proboszczem parafii św. Marii Magdaleny w Jasionej w powiecie krapkowickim na Opolszczyźnie gdzie pracował w latach 1888 – 1896. Założył nowy cmentarz w Jasionej, na gruncie należącym do kościoła, którego uroczyste poświęcenie nastąpiło w styczniu 1896 roku. Ks. August Liborius Rossochowitz zmarł na zawał serca 29 października 1896 r.  o godzinie 9.15 rano w Jankowach pow. Kępno, gdzie gościł u nauczyciela Pawła Kukułki, krewnego jego matki – akt zgonu 144/1896 USC Baranów. Pochowano go 3 listopada 1896 roku na zało­żonym przez niego cmentarzu w Jasionej. Pogrzeb był manifestacją mieszkańców. Ojciec księdza, Filip Rossochowitz zmarł w Rychtalu 24.01.1883 r. akt zg.33/1883 USC Rychtal. Matka księdza, Maria (Marianna) z d. Kukułka zmarła w Dziadowej Kłodzie 12.04.1887 r. a pochowana została na cmentarzu w Rychtalu 15 kwietnia 1887 r. wpis 4a/1887 w księdze zgonów parafii Dziadowa Kłoda.

 

Ks. Tomasz Drobig – Urodził się 18 grudnia 1859 roku w Rychtalu. Święcenia kapłańskie przyjął w 1887 roku we Wrocławiu. Na pierwszy wikariat został posłany do parafii  p.w. św. Michała w Berlinie, następnie został mianowany administratorem w Jemielnicy. W 1894 roku został ustanowiony proboszczem w parafii Smogorzów w dekanacie rychtalskim. W Smogorzowie przeprowadził szczegółową inwentaryzację majątku parafialnego, do którego zaliczył wówczas srebrną monstrancję, cyborium, jeden kielich z pokrywą w formie książęcej korony, jeden kielich z 1682 roku, jeden kielich z kamieniami z 1694 roku, jeden kielich z 1742 roku, cherubiny z 1695 roku. Ołtarz główny i ołtarze boczne z okresu renesansu, jeden z nich w północnej części nawy poświęcony św. Jadwidze, oraz jedną małą figurę Madonny z litego drewna pomalowaną na złoto. Jako proboszcz w Smogorzowie miał również pod opieką duszpasterską kościół filialny p.w. św. Jana Nepomucena w Drożkach, z którego pobierał dziesięcinę i meszne. W co trzecią niedzielę odprawiał na filii Mszę Św. z kazaniem, ponadto w drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia, Wielkanocy, Zielonych Świąt, odprawiał w kościele w Drożkach uroczyste sumy z kazaniem głoszonym przeważnie w języku polskim. Cztery razy w roku głosił również kazania w języku niemieckim. Często też odprawiał Msze Św. szkolne. W 1898 roku nastąpiła zmiana w programie kaznodziejskim, wtedy ks. Tomasz Drobig przeciętnie raz w miesiącu odprawiał w kościele filialnym w Drożkach Msze Św. z kazaniem w języku polskim. Jedynie w wielkie święta wygłaszał kazania w dwóch językach – polskim i niemieckim. W 1901 roku. ks. proboszcz Tomasz Drobig ze Smogorzowa został przeniesiony do parafii Krapkowice – Otmęt w archiprezpiteracie Strzelce Opolskie, gdzie pracował do 1920 roku. Ks. Tomasz Drobig zmarł 15 lutego 1920 roku, prawdopodobnie zamordowany przez Niemców za napiętnowanie niemieckich aktów terroru w okresie przed plebiscytem, który miał zdecydować o przynależności państwowej Śląska Opolskiego.

 

Ks. Gustaw Hencinski - Urodzony 28.08.1864 roku w Wielkim Buczku ( Gross Butschkau ) a ochrzczony w kościele parafialnym w Rychtalu ( Reichthal ). Rodzicami byli Franciszek – nauczyciel a następnie burmistrz Dobrodzienia oraz Jadwiga zd. Golanski. Do szkoły podstawowej uczęszczał w rodzinnej miejscowości. Następnie rozpoczął naukę w gimnazjum w Oleśnicy. Po trzech latach powrócił do domu i w 1883 roku rozpoczął praktykę w aptece z zamiarem zostanie aptekarzem. Praktykę tę porzucił jednak po trzech miesiącach i rozpoczął dalszą naukę w gimnazjach w Kępnie, Wrocławiu, Oleśnicy i Strzelcach Opolskich. Maturę zdał w Prudniku 21.02.1888 roku. W latach 1888 – 1892 był studentem Uniwersytetu Wrocławskiego na wydziale teologii. Następnie zgłosił się na ochotnika do wojska i odbył służbę wojskową od 1.04.1888 roku do 1.04.1889 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 21.06.1893 roku. Od 24.07.1893 roku pełnił obowiązki wikarego w Oleśnicy a od 8.02.1895 roku był wikarym w Katowicach. Następnie od 17.11.1896 roku pełnił obowiązki wikarego w Koszęcinie, jako zarządca kuracji. 28.12.1902 roku został proboszczem w Lubecku. Pełnił również funkcję dziekana dekanatu Lubliniec. Proboszczem w Lasowicach Wielkich został 14.06.1922 roku. Zmarł 3.04.1931 roku w Lasowicach. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Dobrodzieniu.

 

Ks. Paweł Ruszkowski – Urodził się w 1868 roku Rychtalu, święcenia kapłańskie przyjął 1894 roku we Wrocławiu z rąk J.E. Ks. biskupa Jerzego Koppa – ordynariusza wrocławskiego. W 1894 roku został mianowany administratorem w Kraszejowie k/Opola, następnie w 1896 roku objął administrację parafii w Bienkowicach. 

                                          

Ks. Walentyn Morawietz – Urodził się w Rychtalu. W 1872 roku przeprowadził pierwszy gruntowny remont kościoła p.w. św. Michała Archanioła w Oleśnie, kolejny remont w 1873 roku obejmował renowację ołtarzy i pomalowanie zieloną  farbą  ścian, ponadto zmieniono funkcjonowanie głównego tryptyku oraz zbudowano po jego bokach dwa ołtarze boczne: po stronie Ewangelii (prawej) ku czci św. Józefa i po stronie Lekcji (lewej) ku czci św. Walentego. Wkomponowano tryptyk w neogotycką obudowę o czym donosi data na tylnej stronie ołtarza głównego,  przebudowano ołtarze w trzeciej i czwartej kaplicy, w 1891 roku przeprowadził drugi remont generalny kościoła.

 

Kl. Józef Skiba OMI – Urodził się 19 marca 1918 roku w Rychtalu jako syn Pawła i Weroniki z.d. Kokot. W latach 1938 – 1939 przebywał w nowicjacie Oblatów NMP w Czerwińsku. Zmarł w 1946 roku w Mosquera (Kolumbia) w 28 roku życia i 8 roku ślubów zakonnych. 

Akt zgonu ks. Augustina Liboriusa Rossochowitza z 30.10.1896r.

Grób ks. Augustina Liboriusa Rossochowitza w Jasionej.

Brat Guido Della O.F.M. ur. w Darnowcu w 1872r. zm. we Wrocławiu w 1929r.

Ojciec płk Konrad Stolarek OMI. ur. 31.10. 1913 roku w Rychtalu, zm. 2. 02. 2007 r w Maisnil-les-Ruitz we Francji. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Vaudricout. 

O. płk Konrad Feliks Stolarek OMI (ps. Samson) urodził się 31 października 1913 roku w Rychtalu jako syn Leona i Marty z Taniewiczów. Ojciec, właściciel zakładu masarskiego, zginął w rok po urodzeniu się syna na froncie wschodnim, jako żołnierz  siłą wcielony do armii pruskiej. Matka była gorącą patriotką, czynnie biorącą udział w walce o polskość w okresie powstań śląskich i plebiscytu. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Rychtalu kontynuował naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Humanistycznym w Kępnie, gdzie w 1932 otrzymał świadectwo dojrzałości. Po rocznym nowicjacie u misjonarzy oblatów w Markowicach odbył studia teologiczno-filozoficzne w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze. Tam też 12 czerwca 1938 roku z rąk poznańskiego biskupa pomocniczego Walentego Dymka otrzymał świecenia kapłańskie. Był aktywnym członkiem i działaczem Związku Harcerstwa Polskiego. 10 czerwca 1937 roku mianowany został podharcmistrzem Rzeczypospolitej. Posługę kapłańską rozpoczął jako redaktor  miesięcznika "Oblat Niepokolanej" oraz współpracownik katowickiego dziennika "Polonia". W przededniu wybuchu II wojny światowej udał się do Orłowej na Zaolziu, gdzie od 1 września 1939r. miał zostać katechetą w polskim gimnazjum. Przez trzy miesiące pełnił służbę duszpasterską wśród miejscowych Polaków. Pod koniec listopada przedostał się przez "zieloną granicę" do Budapesztu, a następnie przez Włochy do Francji, gdzie 1 stycznia 1940r. zgłosił się do Armii Polskiej. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty w Coetquidan otrzymał  25 czerwca stopień kapitana i nominację na kapelana pierwszej Dywizji Grenadierów z którą brał udział w walkach w Wogezach - na Linii Maginota. Po rozwiązaniu dywizji osobiście przeprowadził generałów Bronisława Ducha i Rudolfa Niemirę na terytorium nieokupowanej Francji. Organizował punkty przerzutowe do wolnej Francji dla polskich żołnierzy uciekających z obozów jenieckich. Na polecenie władz wojskowych wizytował obozy jenieckie w Alzacji i Lotaryngii, jako przedstawiciel Międzynarodowego Czerwonego Krzyża i kapelan polskich żołnierzy w Cayius. W kwietniu 1941r. przez Hiszpanię i Portugalię przybył do Wielkiej Brytanii, gdzie został mianowany kapelanem w dywizjonach lotnictwa myśliwskiego oraz podjął współpracę z Sekcją Polską Radia BBC w Londynie. Po specjalistycznym przeszkoleniu spadochronowym i wywiadowczym w nocy z 14 na 15 maja 1943r. w ramach operacji specjalnej o krypt. "Shawl", razem z telegrafistą Janem Miką ps. "Jasiek" wykonał skok bojowy w rejonie Saint-Etienne w lesie, kilkanaście kilometrów od Craponne na terytorium Francji okupowanej przez Niemców z tajną misją wojskową oraz dodatkowo z polecenia Naczelnego Wodza, gen. Władysława Sikorskiego, z zadaniem nawiązania kontaktu z przebywającym w Lourdes kardynałem Augustem Hlondem. Za działania te jako pierwszy z kapelanów 15 października 1943 roku został przez gen. Mariana Kukiela, ministra obrony odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy. Jako pierwszy kapelan otrzymał też Złotą Bojową Odznaką Spadochroniarską. Po powrocie do Anglii objął stanowisko szefa duszpasterstwa 1. Brygady Spadochronowej w Szkocji ( 1943r.-1944r.). W trakcie trwania służby wojskowej w marcu 1944r. mianowany został harcmistrzem ZHP. Pełnił służbę na stanowisku kapelana w dywizjonach lotnictwa myśliwskiego m.in. 307 Nocnego Dywizjonu Lwowskich Puchaczy w Exeter.  Zdemobilizowany w 1946r. przybył do Francji, gdzie był współzałożycielem i pierwszym prowincjałem Polskiej Prowincji Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. W 1954r. o. Konrad Stolarek założył i redagował wydawany do dziś miesięcznik "Niepokalana". W 1956r. objął stanowisko dyrektora tygodnika "Głos Katolicki", pisma Polskiej Misji Katolickiej we Francji. W 1972r. mianowano go superiorem Internatu św. Kazimierza w Vaudricourt a w latach 1988 - 1994 pełnił on funkcję rektora Polskiej Misji Katolickiej w Luksemburgu. W 1999 roku zamieszkał jako rezydent w Domu Zakonnym oo. Oblatów w Vaudricourt. O. Konrad Stolarek wygłosił szereg wykładów i rekolekcji w USA, Kanadzie, Belgii i Niemczech. Był autorem licznych artykułów i felietonów oraz tłumaczem z języka łacińskiego. Bardzo aktywnie włączył się w życie Polonii francuskiej. Był, m.in. dyrektorem Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej we Francji, współzałożycielem Kongresu Polonii Francuskiej, wiceprzewodniczącym ZHP we Francji, kapelanem Związku Rezerwistów i Byłych Wojskowych RP we Francji. Należał do Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, Stowarzyszenia Lotników Polskich, Angielsko - Polskiego Stowarzyszenia Katolickiego, Legion Francraise des Combattants. Za bohaterstwo w służbie duszpasterskiej w Polskich Siłach Zbrojnych oraz działalność społeczną na emigracji został awansowany do stopnia pułkownika Wojska Polskiego oraz odznaczony: Orderem Virtuti Militari V klasy (nr 8408), dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi RP, srebrną odznaką Orderu Zasługi RP, Złotym Krzyżem Zasługi, dwukrotnie Medalem Lotniczym, Medalem Wojska, odznaką Weterana Walki o Niepodległość, Złotą Bojową Odznaką Spadochroniarską, honorową odznaką Stowarzyszenia Lotników Polskich, francuskim Croix de Guerre z gwiazdą i Croix de Combattant oraz brytyjskim Defence Medal, War Medal i France and Germany Star. Przez całe życie utrzymywał kontakt z rodziną w Rychtalu. Bliscy odwiedzali go zwłaszcza w Luksemburgu. W czasach PRL–u w Polsce był uważany za persona non grata, dlatego Rychtal odwiedził dopiero w 1988 roku z okazji 50 – lecia swoich święceń kapłańskich. Ojciec Konrad Stolarek zmarł w nocy 2 lutego 2007 r w Maisnil-les-Ruitz we Francji. Uroczystości pogrzebowe sprawowane przez ojców oblatów z Francji, Belgii i Luksemburga odbyły się 7 lutego 2007 roku w kościele polskim ,,Millenium'' w Lens i na cmentarzu komunalnym w Vaudricout z udziałem konsula generalnego RP w Lille, attache wojskowego Ambasady RP w Paryżu, przedstawicieli środowisk polonijnych oraz pocztu sztandarowego harcerstwa polskiego we Francji.

Węcej informacji o o. Konradzie Stolarku można znaleźć w zakładce: O. płk Konrad Stolarek

Nagrobek ks. Tomasza Drobiga przy kościele Wniebowzięcia NMP w Krapkowicach.

Ks. Benon Hojeński ze Zgromadzenia Księży Salwatorianów ur. 1 kwietnia 1943 roku w Krzyżownikach, zm. 25 listopada 2016r. w Obornikach Śl.

Ks. Benon Hojeński urodził  się 1 kwietnia 1943 roku  w  Krzyżownikach. Jego rodzicami byli Bernard i Klara zd. Kopka a rodzeństwem cztery siostry: Helena, Maria, Antonina i Krystyna i brat Jan. Do szkoły podstawowej zaczął uczęszczać 1 września 1950 roku w Krzyżownikach,  a od  1 września 1955 roku w Rychtalu. Po jej zakończeniu od 1 września 1957 roku zaczął uczęszczać do Zasadniczej Szkoły Zawodowej we Wrocławiu, przy ul Słubickiej. Po ukończeniu Szkoły Zawodowej, zgłosił się do Zgromadzenia Księży Salwatorianów w  Krakowie, gdzie po złożeniu 1 profesji zakonnej uzupełnił szkołę średnią i złożył egzamin dojrzałości. Od 1967 roku jego rodzice razem z córka Krystyną i synem Janem zamieszkali w Rychtalu przy ulicy Strumykowej. W dniu 16 czerwca 1969 roku w szpitalu we Wrocławiu zmarła mama księdza Benona, a  w dniu 22 czerwca w smutnej atmosferze odprawił on Mszę Św. prymicyjną w kościele parafialnym w Rychtalu. Od 1 września 1969 roku przebywał w Krakowie przy ulicy Łobzowskiej,  do dyspozycji ks. Prowincjała. W tym czasie odprawiał Msze św. u Sióstr Prezentek  przy ulicy św. Jana oraz Sióstr Urszulanek przy ulicy Starowiślnej. Dojeżdżał również  do Katowic-Piotrowic do  pomocy duszpasterskiej. Od 1 lipca 1970 roku na prośbę ks. Kardynała Karola Wojtyły, ordynariusza archidiecezji krakowskiej, ks. Prowincjał skierował  go do pracy w parafii św. Jana Kantego w Liszkach dekanat Czernichów.  Podjął wtedy  obowiązki wikariusza parafii i katechety. 1 lipca 1972 roku został skierowany do pracy duszpasterskiej w parafii św. Bartłomieja i św. Jadwigi w Trzebnicy. Wtedy powierzono mu obowiązki wikariusza parafii i  katechety dla młodzieży szkoły licealnej, zawodowej i pracującej w Trzebnicy. Od 1 lipca 1974 roku został skierowany przez ks. Prowincjała Salwatorianów do pracy duszpasterskiej w parafii pw. Królowej Świata w Bielsku- Białej, w Mikuszowicach  Śl.  /Cygański Las/. Wtedy podjął obowiązki wikariusza parafii i  katechety dzieci szkoły podstawowej i młodzieży parafialnej dojeżdżających do różnych szkół średnich. 1 września 1976 roku został skierowany do pracy duszpasterskiej w Mikołowie na Śląsku. Powierzono mu obowiązki wikariusza parafii i katechety dzieci  szkoły podstawowej oraz młodzieży szkól zawodowych i pracującej,  przy parafii pw. Matki  Zbawiciela. Od  10 listopada 1978 roku został skierowany na placówkę Salwatorianów w Piastowie przy ulicy Orzeszkowej, archidiecezja warszawska, do pracy duszpastersko - katechetycznej  przy kaplicy pw.  Michała Archanioła. W roku 1980 przy tej kaplicy na  mocy  dekretu ordynariusza ks. kardynała Józefa Glempa  została utworzona nowa parafia, której został pierwszym wikariuszem. Z dniem 1 lipca 1981 roku został skierowany do Widuchowej nad Odrą, diecezja Szczecińsko-kamieńska, by podjąć obowiązki superiora, ekonoma,  proboszcza i katechety przy parafii Najśw. Serca Pana Jezusa. W  dniu 19 lipca 1982 roku odszedł do domu Ojca jego ojciec Bernard i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Rychtalu. Z dniem 1 lipca 1984 roku na mocy dekretu ks. Prowincjała Salwatorianów  został zwolniony z obowiązków w parafii w Widuchowej i  skierowany na placówkę Salwatorianów w Warszawie, przy ulicy Olimpijskiej, jako wice superior. Z dniem 1 lipca 1987 roku został  mianowany  superiorem, ekonomem i rektorem kaplicy przy ulicy Olimpijskiej w Warszawie. Natomiast  z dniem 1 lipca 1990 roku na mocy dekretu ks. kardynała Józefa Glempa została erygowana parafia pw. Matki Zbawiciela przy kaplicy zakonnej w Warszawie przy  ulicy Olimpijskiej. Wtedy podjął obowiązki superiora, ekonoma, proboszcza i katechety  przy szkole podstawowej, przy ulicy Spartańskiej. W dniu 1 lipca 1994 roku został skierowany na placówkę Salwatorianów do Więciórki, w archidiecezji krakowskiej. Podjął również obowiązku kierowania placówką duszpasterską,  jako rektor  Ośrodka  Duszpasterskiego. Pracował  wtedy, jako superior, ekonom, rektor i  katecheta w szkole podstawowej. Z dniem  1 lipca 1998 roku na mocy  dekretu ks. Prowincjała Salwatorianów został skierowany do parafii pw. Wniebowzięcia NMP  w Bagnie, w  archidiecezji wrocławskiej.  Służył w tej parafii przez 13 lat, jako  proboszcz, ekonom domu i katecheta szkoły podstawowej.  Ze względu na stan zdrowia i przejście na emeryturę  poprosił ks. Prowincjała Salwatorianów  o zwolnienie  go z obowiązków proboszcza i kierowania parafią. Z dniem 1 lipca 2011 roku został skierowany na placówkę parafialną  św. Judy Tadeusza Ap. i św. Antoniego Padewskiego w Obornikach Śl. Przebywając w niej służył współbraciom jako ich superior a wiernym w parafii jako kapłan  przy ołtarzu i w konfesjonale. W dniu 25 listopada 2016r.  jadąc autem poczuł się źle, zatrzymał samochód na poboczu drogi i stracił przytomność. Mimo natychmiastowej pomocy przypadkowych kierowców i przejeżdżającej Straży Pożarnej nie udało się uratować życia ks. Benona. Lekarz po przewiezieniu do szpitala stwierdził zgon w wyniku zawału serca. Do domu Ojca w Niebie odszedł dobry kapłan, który służył Bogu i ludziom przez wszystkie lata swojej kapłańskiej drogi. Jego odejście jest wielką stratą także dla rodzinnych parafii ks. Benona w Krzyżownikach i w Rychtalu, które często odwiedzał zwłaszcza podczas uroczystości parafialnych wspomagając proboszczów posługą duszpasterską. 

Ks. Benon Hojeński - Prymicje 1969r.

Obrazek prymicyjny ks. Benona Hojeńskiego

Grób w którym spoczywa ks. Benon Hojeński na cmentarzu komunalnym w Obornikach Śląskich.

Ks.kanonik Bernard Cegła

Ks. Piotr Zdanowicz

Ks. Ireneusz Powaga

Ks. Tomasz Hojeński 

Ks. Łukasz Olejnik

Ks. Karol Hojeński

SIOSTRY ZAKONNE POCHODZĄCE Z RYCHTALA

S. M. Cherubina Olszewska Urodziła się w 1849 roku w Rychtalu.Wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Elżbietanek. Od wielu lat cierpiała na bóle kręgosłupa. Na łożu boleści szyła jeszcze sukienki dla biednych dzieci i w dniu śmierci była tym zajęta. Przez krótki okres była świadkiem działalności bł.Marii Luizy Merkert. Zmarła w 1887 roku w Nysie.

 

S. M. Metella Madej – Urodziła się w 1893 roku w Wielkim Buczku należącym niegdyś do parafii Rychtal. W 1910 r. wstąpiła do Zgromadzenia sióstr Elżbietanek. Ukończyła Wyższą Szkołę Żeńską i Państwowe Seminarium w Poznaniu. W 1920 roku zakład św. Elżbiety przeszedł zmiany organizacyjne. Matką przełożoną została siostra Metella Madej. Od początku 1920 roku w Poznaniu przywrócono działalność ochronki im. św. Józefa, którą w latach 1920 – 1932 kierowała s. M. Metella Madej. W dniu 8 grudnia 1924 roku uruchomiono nową placówkę dla dzieci na ul. Sępoleńskiej. W 1928 roku do ochronki chodziło 50 dzieci. Wielkim wysiłkiem przełożonej s. M. Metelli Madej było założenie w 1931 roku prywatnej siedmioklasowej szkoły dla dziewcząt im. św. Królowej Jadwigi. Była to szkoła katolicka, chociaż uczyły się w niej także dzieci ewangelickie. Uczniowie narodowości niemieckiej stanowili 30% ogólnej liczby dzieci. Szkołę uruchomiono 15 września 1931 roku, początkowo była to szkoła dwuklasowa o 5 oddziałach. Od września 1933 roku uruchomiono klasę trzecią. Rok później były już cztery klasy, a od 1937 roku było siedem klas z 7 oddziałami. Dzieci dojeżdżające mogły korzystać z internatu. Nauka w tej placówce była odpłatna. Czesne uzależnione było od tego, w której klasie uczyło się dziecko. Opłata miesięczna w 1937 roku wynosiła 35 zł. Początkowo w placówce uczyły dwie nauczycielki: s. M. Metella Madej oraz Maria Posłuszna. W ostatnim roku szkolnym przed wybuchem wojny w szkole uczyło 6 nauczycieli. S. M. Metella Madej kierowała szkołą do 1939 roku.

S.M. Josepha - Maria Kohlstrung  Urodziła się 24 lutego 1895 roku w Rychtalu. Wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Elżbietanek we Wrocławiu. W czasie II wojny światowej przebywała w tymczasowym azylu urządzonym w archiwum archidiecezjalnym Goppertstr./ ul. Kanonia 12 we Wrocławiu, gdzie prawdopodobnie mieścił się szpital. Pełniła w nim posługę wśród chorych, starszych i dzieci.

S.M. Johanna - Maria Paul  Urodziła się 29 marca 1908 roku w Rychtalu. Wstąpiła do Sióstr Elżbietanek we Wrocławiu. W czasie II wojny światowej przebywała w tymczasowym azylu urządzonym w archiwum archidiecezjalnym Goppertstr./ ul. Kanonia 12 we Wrocławiu, gdzie prawdopodobnie mieścił się szpital. Pełniła w nim posługę wśród chorych, starszych i dzieci.

Siostra Ludwika Mikoś ze Zgromadzenia Sióstr św. Karola Boromeusza

Siostra Ludwika Anna Mikoś urodziła się 26 października 1922 roku w Rychtalu koło Kępna. Do Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek wstąpiła 26 sierpnia 1945 roku w Mikołowie. 26 sierpnia 1948 roku siostra Ludwika oddała Bogu swoje serce, składając śluby zakonne. Jej służba w latach 1947 – 1983 była praca w Domu Małego Dziecka w Chorzowie II, gdzie opiekowała się małymi dziećmi, które od najmłodszych lat zostały pozbawione ciepła domu rodzinnego. Siostra Ludwika bardzo sumienna w swojej pracy, troskliwie opiekowała się powierzonymi jej dziećmi i z radością wypełniała swoją posługę dla ich dobra i ku zadowoleniu wszystkich. W roku 1983 po odejściu na emeryturę s. Ludwika została skierowana do domu zakonnego Sióstr Boromeuszek w Kępnie, gdzie służyła swoją pracą wspólnocie sióstr do ostatnich lat swego życia. Radość i pogoda ducha były cechą s. Ludwiki, którą z pewnością w dużej mierze zawdzięczała długoletniej pracy wśród małych dzieci. W czasie kilkumiesięcznej choroby cicho i cierpliwie znosiła swoje cierpienie. Wyczerpana chorobą, otoczona troskliwą opieką i modlitwą współsióstr. Siostra Ludwika odeszła do wieczności 9 sierpnia 2001 roku w 79 roku życia i w 53 roku profesji zakonnej, została pochowana na cmentarzu parafialnym w Kępnie.

Siostra Ludwika - pierwsza z prawej.

Grób św. pam. s. Ludwiki Mikoś w kwaterze Sióstr Boromeuszek na cmentarzu w Kępnie.

Siostra Karola - Zofia Gruszka ze Zgromadzenia Sióstr Elżbietanek

Siostra Karola Zofia Gruszka urodziła się 31 marca 1938 roku w  Wielkim Buczku. Dzieciństwo i młodość spędziła w Rychtalu. Do Zgromadzenia Sióstr Elżbietanek wstąpiła 28 kwietnia 1960 roku. Pierwsze śluby zakonne złożyła 29 kwietnia 1961 roku, zaś śluby wieczyste złożyła 29 kwietnia 1966 roku. Ostatnie lata życia spędziła w Lublińcu, gdzie przebywała od 5 sierpnia 2003 roku. Podczas odwiedzin w Rychtalu uświetniała liturgię grą na organach.

Siostra Ewelina Uruska ze Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi

KONTO PARAFIALNE

Spółdzielczy Bank Ludowy Kępno / o. Rychtal 27 8413 0000 0500

1443 2000 0002

Dzisiaj jest

piątek,
29 marca 2024

(89. dzień roku)

Święta

Piątek, Wielki Tydzień
Rok B, II
Wielki Piątek Męki Pańskiej

Licznik

Liczba wyświetleń:
6043410

Wyszukiwanie