Menu

KAPŁANI, ZAKONNICY I SIOSTRY ZAKONNE Z PARAFII RYCHTAL

Z parafii Rychtal pochodzi 18 księży diecezjalnych, 3 ojców zakonnych, 2 braci zakonnych oraz 7 sióstr zakonnych. W roku 2023 w Kościele swą posługę pełni 6 księży diecezjalnych pochodzących z Rychtala i jedna siostra zakonna.

PODWÓJNY JUBILEUSZ KAPŁAŃSTWA

20.05.2023r.

W sobotę 20 maja w Rychtalu miała miejsce uroczystość 50 – lecia kapłaństwa dwóch księży pochodzących z tutejszej parafii: Ks. Kan. Bernarda Cegły proboszcza Parafii pw. św. Barbary w Luboniu w Archidiecezji Poznańskiej i Ks. Piotra Zdanowicza proboszcza Parafii pw. św. Stanisława Kostki w Turze w Diecezji Bydgoskiej. We Mszy Świętej uczestniczyły rodziny jubilatów, koleżanki i koledzy z klasy maturalnej Liceum w Kępnie oraz mieszkańcy Rychtala. W listach gratulacyjnych skierowanych do kapłanów jubilatów Biskup Kaliski Damian Bryl napisał między innymi: „ Jubileusz 50 – lecia święceń kapłańskich jest stosowną chwilą, by skierować do Przewielebnego Księdza słowa szczerego uznania i głębokiej wdzięczności. Zachwyt nad darem powołania skłania do szczerego powtórzenia za Psalmistą: „ Cóż oddam Panu za wszystko co mi wyświadczył?. Podniosę kielich zbawienia i wezwę imienia Pańskiego”. (Ps. 116, 12-13). Słowa te przenikają jubileuszowe dziękczynienie za kapłańską posługę Przewielebnego Księdza. Włączam się w hymn wdzięczności i składam Czcigodnemu Jubilatowi najlepsze życzenia. Niech Matka Boża i Jej dziewiczy Małżonek św. Józef, Opiekun Zbawiciela, orędują za Księdzem Jubilatem. Życzę daru głębokiej przyjaźni z Chrystusem, wytrwałości na drodze powołania oraz zdrowia i pokoju na dalsze lata kapłańskiego życia”.

Od lewej: ks. Piotr Zdanowicz, ks. kan. Bernard Cegła. Foto Rafał Wojtyniak

Foto: Rafał Wojtyniak.

Foto: Rafał Wojtyniak.

Foto: Rafał Wojtyniak.

Foto: Rafał Wojtyniak.

KAPŁANI POCHODZĄCY Z RYCHTALA

O. Daniel Rychtalski, OSPPE (wcześniej Piotr Baszor) – Urodził się w 1616 roku rodem z Rychtala na Śląsku, syn Jana Baszora niestety imię matki jest nieznane. W 1635 roku wstąpił do Zgromadzenia Paulinów w Częstochowie. W roku 1636 przyjął święcenia kapłańskie, natomiast w dnia 3 sierpnia 1636 roku złożył wieczyste śluby zakonne. Zasłużony szczególnie jako mediator i tłumacz języka niemieckiego podczas oblężenia szwedzkiego w 1655 roku W latach 1660 – 1680 pełnił funkcję przeora domu zakonnego w Paulinach – Mochowie. W tym samym czasie odnowił kościół oraz rozbudował znacznie klasztor i dobudował wieżę do kościoła przyklasztornego. Zmarł 29 marca 1680 roku w miejscowości Pauliny – Mochów koło Głogówka.

 

Ks. Andreas Johann Joseph Reichthal – Urodził się w Rychtalu. W latach 1665 – 1666 proboszcz parafii Szczodrów. Od roku 1677 katechetyczny inspektor szkolny. W latach 1682 – 1685 pełnił funkcję proboszcza w Bralinie. W 1685 roku został ustanowiony proboszczem w Trębaczowie. Jego staraniem w 1686 roku kościół parafialny został wyposażony w dwa nowe dzwony o imionach „Mateusz i Andrzej”, które odlane zostały przez Zygmunta Gӧtza z Wrocławia. Zmarł w 1707 roku. 

 

Ks. kan. infułat dr Martin Kaniowitz – Urodzony w Rychtalu koło Kępna. Doktor filozofii i teologii. Proboszcz parafii Domasław koło Wrocławia. Dnia 25 listopada 1695 roku został proboszczem w Strzelcach Opolskich, gdzie w 1697 roku wybudował nowa plebanię (po 105 latach od pożaru). Jego zasługą było ufundowanie nowego ołtarza głównego z obrazem Matki Boskiej Śnieżnej w 1712 roku, organ i ambony, które istnieją do dziś w strzeleckim kościele. Dbał o liturgię w kościele parafialnym. Był dziekanem dekanatu strzeleckiego. Był człowiekiem bardzo porywczym. Często dochodziło do konfliktów między nim a miastem i hrabią Karolem Samuelem Colonną, skazany został  z tego tytułu nawet na 3 tygodnie aresztu w Opolu. Był członkiem Bractwa św. Józefa w Jemielnicy. W dniu 6 lutego 1698 roku został mianowany kanonikiem kapituły Św. Krzyża  w Opolu i protonotariuszem apostolskim. Ks. Martin Kaniowitz zmarł 20 stycznia 1719 roku.

Ks. Simon Sigismund Dominik – Urodził się w Rychtalu, proboszcz w parafii  Mąkoszyce koło Sycowa w latach 1666 – 1672, w latach 1672 –1707 został proboszczem parafii Szczodrów.

 

Ks. Paul Franz Moritz – Urodził się w Rychtalu. Na kapłana wyświęcony 6 lipca 1677 roku.W latach  1677 – 1685 1685 roku był proboszczem w Trębaczowie. Ks. Paul Moritz zmarł w dniu 1 März 1685 und wurde in Reichtal begraben. marca 1685 roku i został pochowany 5 marca 1685 roku w Rychtalu na cmentarzu przykościelnym.

 

Ks. Jerzy Antoni Wollny – Urodził się w 1677 roku w Rychtalu, święcenia kapłańskie przyjął w 1702 roku we Wrocławiu. W 1707 roku został mianowany proboszczem w Trębaczowie. Zmarł 19 września 1720 roku. 

 

Ks. Jan Skarplik – Urodził się 6 czerwca 1815 roku w Rychtalu. Na kapłana wyświęcony został 20 sierpnia 1840 roku. Dnia 11 października 1856 roku został ustanowiony proboszczem w Zdziechowicach k/Olesna. Od 1886 roku sprawował urząd dziekana oleskiego. W 1894 roku w imieniu kardynała Koppa położył kamień węgielny pod budowę nowego kościoła w Gorzowie Śląskim. W 1900 roku obchodził jubileusz 60-lecia kapłaństwa. Ks. Radca duchowny Jan Skarplik zmarł dnia 13 października 1907 roku w Zdziechowicach, w chwili śmierci był najstarszym kapłanem na Śląsku. Pogrzeb odbył się 16 października 1907 roku przy udziale 25 kapłanów i wielu wiernych, nabożeństwo pogrzebowe odprawił ks. Proboszcz Leja z Zębowic, kazanie polskie wygłosił ks. Menzel, proboszcz z Kudoby w powiecie oleskim.  

 

Ks. kan. Henryk Kaintzik (Kańczyk) – Urodził się 22 maja 1831 roku w Rychtalu, na kapłana wyświęcony 1 lipca 1854 roku, jako wikariusz pracował w parafiach: w Rybniku. W 1854 roku był proboszczem przez krótki czas w Zalesiu, gdzie za jego pobytu postawiono i poświęcono osiem polnych krzyży. W latach 1867 – 1868 administrował parafią p.w. NSPJ w Mysłowicach Od kwietnia 1868 roku był proboszczem w Bełku, od stycznia 1902 roku  pełnił funkcję dziekana archiprezbiteratu wielkodębieńskiego. Zmarł 24 kwietnia 1908 roku o godz. 7.00 po długich cierpieniach, uroczystości pogrzebowe odbyły się 28 kwietnia w Bełku.

  

Ks. August Liborius Rossochowitz - urodził się 16 lipca 1838 r. w Rychtalu z ojca Filipa Rossochowitza – szewca i matki Marianny z d. Kukułka (dane z księgi chrztów rychtalskiej parafii). Święcenia kapłańskie otrzymał 28 czerwca 1869 r. Początkowo był wikarym w Oleśnie, zadekretowany w lipcu 1873 r. jako wikariusz powiatowy do Wodzisławia, ucierpiał dużo na skutek pruskich ustaw majowych. Już we wrześniu tegoż roku doręczono mu zakaz państwowy. Ponieważ uprawiał dalej duszpasterstwo, a potem jako kapelan hr. Saurma Jettsch pod Oławą czy to w kaplicy zamkowej czy to w rodzinnym Rychtalu często celebrował, dostał się 7-krotnie przed kraty sądowe w Rybniku, Namysłowie, Lublińcu i Oławie i został pomimo apelacji skazany na z górą cztery miesiące więzienia, które w głównej części odsiedział w Oleśnie od stycznia do maja 1875 r. W lipcu tegoż roku doręczono mu zakaz przebywania w rejencji opolskiej i wrocławskiej. Wobec tego przyjął posadę duszpasterską w Green Bay w Stanach Zjednoczonych Ameryki Pn. i został tam do 1884 r. W Prusach był ścigany listami gończymi, bo miał jeszcze nie odbytych 12 dni kaźni więziennej. Gdy w 1881 r. przyjechał na Śląsk w odwiedziny, aresztowano go natychmiast i wypuszczono dopiero po złożeniu odpowiedniej grzywny. Wróciwszy w 1884 r. do kraju, został proboszczem w Dziadowej Kłodzie (Kunzendorf) pod Sycowem, gdzie pełen zapału sprawował swój urząd od 26.04.1884 do 21.08.1888 r. Następnie został proboszczem parafii św. Marii Magdaleny w Jasionej w powiecie krapkowickim na Opolszczyźnie gdzie pracował w latach 1888 – 1896. Założył nowy cmentarz w Jasionej, na gruncie należącym do kościoła, którego uroczyste poświęcenie nastąpiło w styczniu 1896 roku. Ks. August Liborius Rossochowitz zmarł na zawał serca 29 października 1896 r.  o godzinie 9.15 rano w Jankowach pow. Kępno, gdzie gościł u nauczyciela Pawła Kukułki, krewnego jego matki – akt zgonu 144/1896 USC Baranów. Pochowano go 3 listopada 1896 roku na zało­żonym przez niego cmentarzu w Jasionej. Pogrzeb był manifestacją mieszkańców. Ojciec księdza, Filip Rossochowitz zmarł w Rychtalu 24.01.1883 r. akt zg.33/1883 USC Rychtal. Matka księdza, Maria (Marianna) z d. Kukułka zmarła w Dziadowej Kłodzie 12.04.1887 r. a pochowana została na cmentarzu w Rychtalu 15 kwietnia 1887 r. wpis 4a/1887 w księdze zgonów parafii Dziadowa Kłoda.

 

Ks. Tomasz Drobig – Urodził się 18 grudnia 1859 roku w Rychtalu. Święcenia kapłańskie przyjął w 1887 roku we Wrocławiu. Na pierwszy wikariat został posłany do parafii  p.w. św. Michała w Berlinie, następnie został mianowany administratorem w Jemielnicy. W 1894 roku został ustanowiony proboszczem w parafii Smogorzów w dekanacie rychtalskim. W Smogorzowie przeprowadził szczegółową inwentaryzację majątku parafialnego, do którego zaliczył wówczas srebrną monstrancję, cyborium, jeden kielich z pokrywą w formie książęcej korony, jeden kielich z 1682 roku, jeden kielich z kamieniami z 1694 roku, jeden kielich z 1742 roku, cherubiny z 1695 roku. Ołtarz główny i ołtarze boczne z okresu renesansu, jeden z nich w północnej części nawy poświęcony św. Jadwidze, oraz jedną małą figurę Madonny z litego drewna pomalowaną na złoto. Jako proboszcz w Smogorzowie miał również pod opieką duszpasterską kościół filialny p.w. św. Jana Nepomucena w Drożkach, z którego pobierał dziesięcinę i meszne. W co trzecią niedzielę odprawiał na filii Mszę Św. z kazaniem, ponadto w drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia, Wielkanocy, Zielonych Świąt, odprawiał w kościele w Drożkach uroczyste sumy z kazaniem głoszonym przeważnie w języku polskim. Cztery razy w roku głosił również kazania w języku niemieckim. Często też odprawiał Msze Św. szkolne. W 1898 roku nastąpiła zmiana w programie kaznodziejskim, wtedy ks. Tomasz Drobig przeciętnie raz w miesiącu odprawiał w kościele filialnym w Drożkach Msze Św. z kazaniem w języku polskim. Jedynie w wielkie święta wygłaszał kazania w dwóch językach – polskim i niemieckim. W 1901 roku. ks. proboszcz Tomasz Drobig ze Smogorzowa został przeniesiony do parafii Krapkowice – Otmęt w archiprezpiteracie Strzelce Opolskie, gdzie pracował do 1920 roku. Ks. Tomasz Drobig zmarł 15 lutego 1920 roku, prawdopodobnie zamordowany przez Niemców za napiętnowanie niemieckich aktów terroru w okresie przed plebiscytem, który miał zdecydować o przynależności państwowej Śląska Opolskiego.

 

Ks. Gustaw Hencinski - Urodzony 28.08.1864 roku w Wielkim Buczku ( Gross Butschkau ) a ochrzczony w kościele parafialnym w Rychtalu ( Reichthal ). Rodzicami byli Franciszek – nauczyciel a następnie burmistrz Dobrodzienia oraz Jadwiga zd. Golanski. Do szkoły podstawowej uczęszczał w rodzinnej miejscowości. Następnie rozpoczął naukę w gimnazjum w Oleśnicy. Po trzech latach powrócił do domu i w 1883 roku rozpoczął praktykę w aptece z zamiarem zostanie aptekarzem. Praktykę tę porzucił jednak po trzech miesiącach i rozpoczął dalszą naukę w gimnazjach w Kępnie, Wrocławiu, Oleśnicy i Strzelcach Opolskich. Maturę zdał w Prudniku 21.02.1888 roku. W latach 1888 – 1892 był studentem Uniwersytetu Wrocławskiego na wydziale teologii. Następnie zgłosił się na ochotnika do wojska i odbył służbę wojskową od 1.04.1888 roku do 1.04.1889 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 21.06.1893 roku. Od 24.07.1893 roku pełnił obowiązki wikarego w Oleśnicy a od 8.02.1895 roku był wikarym w Katowicach. Następnie od 17.11.1896 roku pełnił obowiązki wikarego w Koszęcinie, jako zarządca kuracji. 28.12.1902 roku został proboszczem w Lubecku. Pełnił również funkcję dziekana dekanatu Lubliniec. Proboszczem w Lasowicach Wielkich został 14.06.1922 roku. Zmarł 3.04.1931 roku w Lasowicach. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Dobrodzieniu.

 

Ks. Paweł Ruszkowski – Urodził się w 1868 roku Rychtalu, święcenia kapłańskie przyjął 1894 roku we Wrocławiu z rąk J.E. Ks. biskupa Jerzego Koppa – ordynariusza wrocławskiego. W 1894 roku został mianowany administratorem w Kraszejowie k/Opola, następnie w 1896 roku objął administrację parafii w Bienkowicach. 

                                          

Ks. Walentyn Morawietz – Urodził się w Rychtalu. W 1872 roku przeprowadził pierwszy gruntowny remont kościoła p.w. św. Michała Archanioła w Oleśnie, kolejny remont w 1873 roku obejmował renowację ołtarzy i pomalowanie zieloną  farbą  ścian, ponadto zmieniono funkcjonowanie głównego tryptyku oraz zbudowano po jego bokach dwa ołtarze boczne: po stronie Ewangelii (prawej) ku czci św. Józefa i po stronie Lekcji (lewej) ku czci św. Walentego. Wkomponowano tryptyk w neogotycką obudowę o czym donosi data na tylnej stronie ołtarza głównego,  przebudowano ołtarze w trzeciej i czwartej kaplicy, w 1891 roku przeprowadził drugi remont generalny kościoła.

 

Kl. Józef Skiba OMI – Urodził się 19 marca 1918 roku w Rychtalu jako syn Pawła i Weroniki z.d. Kokot. W latach 1938 – 1939 przebywał w nowicjacie Oblatów NMP w Czerwińsku. Zmarł w 1946 roku w Mosquera (Kolumbia) w 28 roku życia i 8 roku ślubów zakonnych. 

Akt zgonu ks. Augustina Liboriusa Rossochowitza z 30.10.1896r.

Grób ks. Augustina Liboriusa Rossochowitza w Jasionej.

Brat Guido Della O.F.M. ur. w Darnowcu w 1872r. zm. we Wrocławiu w 1929r.

Ojciec płk Konrad Stolarek OMI. ur. 31.10. 1913 roku w Rychtalu, zm. 2. 02. 2007 r w Maisnil-les-Ruitz we Francji. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Vaudricout. 

O. płk Konrad Feliks Stolarek OMI (ps. Samson) urodził się 31 października 1913 roku w Rychtalu jako syn Leona i Marty z Taniewiczów. Ojciec, właściciel zakładu masarskiego, zginął w rok po urodzeniu się syna na froncie wschodnim, jako żołnierz  siłą wcielony do armii pruskiej. Matka była gorącą patriotką, czynnie biorącą udział w walce o polskość w okresie powstań śląskich i plebiscytu. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Rychtalu kontynuował naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Humanistycznym w Kępnie, gdzie w 1932 otrzymał świadectwo dojrzałości. Po rocznym nowicjacie u misjonarzy oblatów w Markowicach odbył studia teologiczno-filozoficzne w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze. Tam też 12 czerwca 1938 roku z rąk poznańskiego biskupa pomocniczego Walentego Dymka otrzymał świecenia kapłańskie. Był aktywnym członkiem i działaczem Związku Harcerstwa Polskiego. 10 czerwca 1937 roku mianowany został podharcmistrzem Rzeczypospolitej. Posługę kapłańską rozpoczął jako redaktor  miesięcznika "Oblat Niepokolanej" oraz współpracownik katowickiego dziennika "Polonia". W przededniu wybuchu II wojny światowej udał się do Orłowej na Zaolziu, gdzie od 1 września 1939r. miał zostać katechetą w polskim gimnazjum. Przez trzy miesiące pełnił służbę duszpasterską wśród miejscowych Polaków. Pod koniec listopada przedostał się przez "zieloną granicę" do Budapesztu, a następnie przez Włochy do Francji, gdzie 1 stycznia 1940r. zgłosił się do Armii Polskiej. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty w Coetquidan otrzymał  25 czerwca stopień kapitana i nominację na kapelana pierwszej Dywizji Grenadierów z którą brał udział w walkach w Wogezach - na Linii Maginota. Po rozwiązaniu dywizji osobiście przeprowadził generałów Bronisława Ducha i Rudolfa Niemirę na terytorium nieokupowanej Francji. Organizował punkty przerzutowe do wolnej Francji dla polskich żołnierzy uciekających z obozów jenieckich. Na polecenie władz wojskowych wizytował obozy jenieckie w Alzacji i Lotaryngii, jako przedstawiciel Międzynarodowego Czerwonego Krzyża i kapelan polskich żołnierzy w Cayius. W kwietniu 1941r. przez Hiszpanię i Portugalię przybył do Wielkiej Brytanii, gdzie został mianowany kapelanem w dywizjonach lotnictwa myśliwskiego oraz podjął współpracę z Sekcją Polską Radia BBC w Londynie. Po specjalistycznym przeszkoleniu spadochronowym i wywiadowczym w nocy z 14 na 15 maja 1943r. w ramach operacji specjalnej o krypt. "Shawl", razem z telegrafistą Janem Miką ps. "Jasiek" wykonał skok bojowy w rejonie Saint-Etienne w lesie, kilkanaście kilometrów od Craponne na terytorium Francji okupowanej przez Niemców z tajną misją wojskową oraz dodatkowo z polecenia Naczelnego Wodza, gen. Władysława Sikorskiego, z zadaniem nawiązania kontaktu z przebywającym w Lourdes kardynałem Augustem Hlondem. Za działania te jako pierwszy z kapelanów 15 października 1943 roku został przez gen. Mariana Kukiela, ministra obrony odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy. Jako pierwszy kapelan otrzymał też Złotą Bojową Odznaką Spadochroniarską. Po powrocie do Anglii objął stanowisko szefa duszpasterstwa 1. Brygady Spadochronowej w Szkocji ( 1943r.-1944r.). W trakcie trwania służby wojskowej w marcu 1944r. mianowany został harcmistrzem ZHP. Pełnił służbę na stanowisku kapelana w dywizjonach lotnictwa myśliwskiego m.in. 307 Nocnego Dywizjonu Lwowskich Puchaczy w Exeter.  Zdemobilizowany w 1946r. przybył do Francji, gdzie był współzałożycielem i pierwszym prowincjałem Polskiej Prowincji Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. W 1954r. o. Konrad Stolarek założył i redagował wydawany do dziś miesięcznik "Niepokalana". W 1956r. objął stanowisko dyrektora tygodnika "Głos Katolicki", pisma Polskiej Misji Katolickiej we Francji. W 1972r. mianowano go superiorem Internatu św. Kazimierza w Vaudricourt a w latach 1988 - 1994 pełnił on funkcję rektora Polskiej Misji Katolickiej w Luksemburgu. W 1999 roku zamieszkał jako rezydent w Domu Zakonnym oo. Oblatów w Vaudricourt. O. Konrad Stolarek wygłosił szereg wykładów i rekolekcji w USA, Kanadzie, Belgii i Niemczech. Był autorem licznych artykułów i felietonów oraz tłumaczem z języka łacińskiego. Bardzo aktywnie włączył się w życie Polonii francuskiej. Był, m.in. dyrektorem Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej we Francji, współzałożycielem Kongresu Polonii Francuskiej, wiceprzewodniczącym ZHP we Francji, kapelanem Związku Rezerwistów i Byłych Wojskowych RP we Francji. Należał do Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, Stowarzyszenia Lotników Polskich, Angielsko - Polskiego Stowarzyszenia Katolickiego, Legion Francraise des Combattants. Za bohaterstwo w służbie duszpasterskiej w Polskich Siłach Zbrojnych oraz działalność społeczną na emigracji został awansowany do stopnia pułkownika Wojska Polskiego oraz odznaczony: Orderem Virtuti Militari V klasy (nr 8408), dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi RP, srebrną odznaką Orderu Zasługi RP, Złotym Krzyżem Zasługi, dwukrotnie Medalem Lotniczym, Medalem Wojska, odznaką Weterana Walki o Niepodległość, Złotą Bojową Odznaką Spadochroniarską, honorową odznaką Stowarzyszenia Lotników Polskich, francuskim Croix de Guerre z gwiazdą i Croix de Combattant oraz brytyjskim Defence Medal, War Medal i France and Germany Star. Przez całe życie utrzymywał kontakt z rodziną w Rychtalu. Bliscy odwiedzali go zwłaszcza w Luksemburgu. W czasach PRL–u w Polsce był uważany za persona non grata, dlatego Rychtal odwiedził dopiero w 1988 roku z okazji 50 – lecia swoich święceń kapłańskich. Ojciec Konrad Stolarek zmarł w nocy 2 lutego 2007 r w Maisnil-les-Ruitz we Francji. Uroczystości pogrzebowe sprawowane przez ojców oblatów z Francji, Belgii i Luksemburga odbyły się 7 lutego 2007 roku w kościele polskim ,,Millenium'' w Lens i na cmentarzu komunalnym w Vaudricout z udziałem konsula generalnego RP w Lille, attache wojskowego Ambasady RP w Paryżu, przedstawicieli środowisk polonijnych oraz pocztu sztandarowego harcerstwa polskiego we Francji.

Węcej informacji o o. Konradzie Stolarku można znaleźć w zakładce: O. płk Konrad Stolarek

Nagrobek ks. Tomasza Drobiga przy kościele Wniebowzięcia NMP w Krapkowicach.

Ks. Benon Hojeński ze Zgromadzenia Księży Salwatorianów ur. 1 kwietnia 1943 roku w Krzyżownikach, zm. 25 listopada 2016r. w Obornikach Śl.

Ks. Benon Hojeński urodził  się 1 kwietnia 1943 roku  w  Krzyżownikach. Jego rodzicami byli Bernard i Klara zd. Kopka a rodzeństwem cztery siostry: Helena, Maria, Antonina i Krystyna i brat Jan. Do szkoły podstawowej zaczął uczęszczać 1 września 1950 roku w Krzyżownikach,  a od  1 września 1955 roku w Rychtalu. Po jej zakończeniu od 1 września 1957 roku zaczął uczęszczać do Zasadniczej Szkoły Zawodowej we Wrocławiu, przy ul Słubickiej. Po ukończeniu Szkoły Zawodowej, zgłosił się do Zgromadzenia Księży Salwatorianów w  Krakowie, gdzie po złożeniu 1 profesji zakonnej uzupełnił szkołę średnią i złożył egzamin dojrzałości. Od 1967 roku jego rodzice razem z córka Krystyną i synem Janem zamieszkali w Rychtalu przy ulicy Strumykowej. W dniu 16 czerwca 1969 roku w szpitalu we Wrocławiu zmarła mama księdza Benona, a  w dniu 22 czerwca w smutnej atmosferze odprawił on Mszę Św. prymicyjną w kościele parafialnym w Rychtalu. Od 1 września 1969 roku przebywał w Krakowie przy ulicy Łobzowskiej,  do dyspozycji ks. Prowincjała. W tym czasie odprawiał Msze św. u Sióstr Prezentek  przy ulicy św. Jana oraz Sióstr Urszulanek przy ulicy Starowiślnej. Dojeżdżał również  do Katowic-Piotrowic do  pomocy duszpasterskiej. Od 1 lipca 1970 roku na prośbę ks. Kardynała Karola Wojtyły, ordynariusza archidiecezji krakowskiej, ks. Prowincjał skierował  go do pracy w parafii św. Jana Kantego w Liszkach dekanat Czernichów.  Podjął wtedy  obowiązki wikariusza parafii i katechety. 1 lipca 1972 roku został skierowany do pracy duszpasterskiej w parafii św. Bartłomieja i św. Jadwigi w Trzebnicy. Wtedy powierzono mu obowiązki wikariusza parafii i  katechety dla młodzieży szkoły licealnej, zawodowej i pracującej w Trzebnicy. Od 1 lipca 1974 roku został skierowany przez ks. Prowincjała Salwatorianów do pracy duszpasterskiej w parafii pw. Królowej Świata w Bielsku- Białej, w Mikuszowicach  Śl.  /Cygański Las/. Wtedy podjął obowiązki wikariusza parafii i  katechety dzieci szkoły podstawowej i młodzieży parafialnej dojeżdżających do różnych szkół średnich. 1 września 1976 roku został skierowany do pracy duszpasterskiej w Mikołowie na Śląsku. Powierzono mu obowiązki wikariusza parafii i katechety dzieci  szkoły podstawowej oraz młodzieży szkól zawodowych i pracującej,  przy parafii pw. Matki  Zbawiciela. Od  10 listopada 1978 roku został skierowany na placówkę Salwatorianów w Piastowie przy ulicy Orzeszkowej, archidiecezja warszawska, do pracy duszpastersko - katechetycznej  przy kaplicy pw.  Michała Archanioła. W roku 1980 przy tej kaplicy na  mocy  dekretu ordynariusza ks. kardynała Józefa Glempa  została utworzona nowa parafia, której został pierwszym wikariuszem. Z dniem 1 lipca 1981 roku został skierowany do Widuchowej nad Odrą, diecezja Szczecińsko-kamieńska, by podjąć obowiązki superiora, ekonoma,  proboszcza i katechety przy parafii Najśw. Serca Pana Jezusa. W  dniu 19 lipca 1982 roku odszedł do domu Ojca jego ojciec Bernard i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Rychtalu. Z dniem 1 lipca 1984 roku na mocy dekretu ks. Prowincjała Salwatorianów  został zwolniony z obowiązków w parafii w Widuchowej i  skierowany na placówkę Salwatorianów w Warszawie, przy ulicy Olimpijskiej, jako wice superior. Z dniem 1 lipca 1987 roku został  mianowany  superiorem, ekonomem i rektorem kaplicy przy ulicy Olimpijskiej w Warszawie. Natomiast  z dniem 1 lipca 1990 roku na mocy dekretu ks. kardynała Józefa Glempa została erygowana parafia pw. Matki Zbawiciela przy kaplicy zakonnej w Warszawie przy  ulicy Olimpijskiej. Wtedy podjął obowiązki superiora, ekonoma, proboszcza i katechety  przy szkole podstawowej, przy ulicy Spartańskiej. W dniu 1 lipca 1994 roku został skierowany na placówkę Salwatorianów do Więciórki, w archidiecezji krakowskiej. Podjął również obowiązku kierowania placówką duszpasterską,  jako rektor  Ośrodka  Duszpasterskiego. Pracował  wtedy, jako superior, ekonom, rektor i  katecheta w szkole podstawowej. Z dniem  1 lipca 1998 roku na mocy  dekretu ks. Prowincjała Salwatorianów został skierowany do parafii pw. Wniebowzięcia NMP  w Bagnie, w  archidiecezji wrocławskiej.  Służył w tej parafii przez 13 lat, jako  proboszcz, ekonom domu i katecheta szkoły podstawowej.  Ze względu na stan zdrowia i przejście na emeryturę  poprosił ks. Prowincjała Salwatorianów  o zwolnienie  go z obowiązków proboszcza i kierowania parafią. Z dniem 1 lipca 2011 roku został skierowany na placówkę parafialną  św. Judy Tadeusza Ap. i św. Antoniego Padewskiego w Obornikach Śl. Przebywając w niej służył współbraciom jako ich superior a wiernym w parafii jako kapłan  przy ołtarzu i w konfesjonale. W dniu 25 listopada 2016r.  jadąc autem poczuł się źle, zatrzymał samochód na poboczu drogi i stracił przytomność. Mimo natychmiastowej pomocy przypadkowych kierowców i przejeżdżającej Straży Pożarnej nie udało się uratować życia ks. Benona. Lekarz po przewiezieniu do szpitala stwierdził zgon w wyniku zawału serca. Do domu Ojca w Niebie odszedł dobry kapłan, który służył Bogu i ludziom przez wszystkie lata swojej kapłańskiej drogi. Jego odejście jest wielką stratą także dla rodzinnych parafii ks. Benona w Krzyżownikach i w Rychtalu, które często odwiedzał zwłaszcza podczas uroczystości parafialnych wspomagając proboszczów posługą duszpasterską. 

Ks. Benon Hojeński - Prymicje 1969r.

Obrazek prymicyjny ks. Benona Hojeńskiego

Grób w którym spoczywa ks. Benon Hojeński na cmentarzu komunalnym w Obornikach Śląskich.

Ks.kanonik Bernard Cegła

Ks. Piotr Zdanowicz

Ks. Ireneusz Powaga

Ks. Tomasz Hojeński 

Ks. Łukasz Olejnik

Ks. Karol Hojeński

SIOSTRY ZAKONNE POCHODZĄCE Z RYCHTALA

S. M. Cherubina Olszewska Urodziła się w 1849 roku w Rychtalu.Wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Elżbietanek. Od wielu lat cierpiała na bóle kręgosłupa. Na łożu boleści szyła jeszcze sukienki dla biednych dzieci i w dniu śmierci była tym zajęta. Przez krótki okres była świadkiem działalności bł.Marii Luizy Merkert. Zmarła w 1887 roku w Nysie.

 

S. M. Metella Madej – Urodziła się w 1893 roku w Wielkim Buczku należącym niegdyś do parafii Rychtal. W 1910 r. wstąpiła do Zgromadzenia sióstr Elżbietanek. Ukończyła Wyższą Szkołę Żeńską i Państwowe Seminarium w Poznaniu. W 1920 roku zakład św. Elżbiety przeszedł zmiany organizacyjne. Matką przełożoną została siostra Metella Madej. Od początku 1920 roku w Poznaniu przywrócono działalność ochronki im. św. Józefa, którą w latach 1920 – 1932 kierowała s. M. Metella Madej. W dniu 8 grudnia 1924 roku uruchomiono nową placówkę dla dzieci na ul. Sępoleńskiej. W 1928 roku do ochronki chodziło 50 dzieci. Wielkim wysiłkiem przełożonej s. M. Metelli Madej było założenie w 1931 roku prywatnej siedmioklasowej szkoły dla dziewcząt im. św. Królowej Jadwigi. Była to szkoła katolicka, chociaż uczyły się w niej także dzieci ewangelickie. Uczniowie narodowości niemieckiej stanowili 30% ogólnej liczby dzieci. Szkołę uruchomiono 15 września 1931 roku, początkowo była to szkoła dwuklasowa o 5 oddziałach. Od września 1933 roku uruchomiono klasę trzecią. Rok później były już cztery klasy, a od 1937 roku było siedem klas z 7 oddziałami. Dzieci dojeżdżające mogły korzystać z internatu. Nauka w tej placówce była odpłatna. Czesne uzależnione było od tego, w której klasie uczyło się dziecko. Opłata miesięczna w 1937 roku wynosiła 35 zł. Początkowo w placówce uczyły dwie nauczycielki: s. M. Metella Madej oraz Maria Posłuszna. W ostatnim roku szkolnym przed wybuchem wojny w szkole uczyło 6 nauczycieli. S. M. Metella Madej kierowała szkołą do 1939 roku.

S.M. Josepha - Maria Kohlstrung  Urodziła się 24 lutego 1895 roku w Rychtalu. Wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Elżbietanek we Wrocławiu. W czasie II wojny światowej przebywała w tymczasowym azylu urządzonym w archiwum archidiecezjalnym Goppertstr./ ul. Kanonia 12 we Wrocławiu, gdzie prawdopodobnie mieścił się szpital. Pełniła w nim posługę wśród chorych, starszych i dzieci.

S.M. Johanna - Maria Paul  Urodziła się 29 marca 1908 roku w Rychtalu. Wstąpiła do Sióstr Elżbietanek we Wrocławiu. W czasie II wojny światowej przebywała w tymczasowym azylu urządzonym w archiwum archidiecezjalnym Goppertstr./ ul. Kanonia 12 we Wrocławiu, gdzie prawdopodobnie mieścił się szpital. Pełniła w nim posługę wśród chorych, starszych i dzieci.

Siostra Ludwika Mikoś ze Zgromadzenia Sióstr św. Karola Boromeusza

Siostra Ludwika Anna Mikoś urodziła się 26 października 1922 roku w Rychtalu koło Kępna. Do Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek wstąpiła 26 sierpnia 1945 roku w Mikołowie. 26 sierpnia 1948 roku siostra Ludwika oddała Bogu swoje serce, składając śluby zakonne. Jej służba w latach 1947 – 1983 była praca w Domu Małego Dziecka w Chorzowie II, gdzie opiekowała się małymi dziećmi, które od najmłodszych lat zostały pozbawione ciepła domu rodzinnego. Siostra Ludwika bardzo sumienna w swojej pracy, troskliwie opiekowała się powierzonymi jej dziećmi i z radością wypełniała swoją posługę dla ich dobra i ku zadowoleniu wszystkich. W roku 1983 po odejściu na emeryturę s. Ludwika została skierowana do domu zakonnego Sióstr Boromeuszek w Kępnie, gdzie służyła swoją pracą wspólnocie sióstr do ostatnich lat swego życia. Radość i pogoda ducha były cechą s. Ludwiki, którą z pewnością w dużej mierze zawdzięczała długoletniej pracy wśród małych dzieci. W czasie kilkumiesięcznej choroby cicho i cierpliwie znosiła swoje cierpienie. Wyczerpana chorobą, otoczona troskliwą opieką i modlitwą współsióstr. Siostra Ludwika odeszła do wieczności 9 sierpnia 2001 roku w 79 roku życia i w 53 roku profesji zakonnej, została pochowana na cmentarzu parafialnym w Kępnie.

Siostra Ludwika - pierwsza z prawej.

Grób św. pam. s. Ludwiki Mikoś w kwaterze Sióstr Boromeuszek na cmentarzu w Kępnie.

Siostra Karola - Zofia Gruszka ze Zgromadzenia Sióstr Elżbietanek

Siostra Karola Zofia Gruszka urodziła się 31 marca 1938 roku w  Wielkim Buczku. Dzieciństwo i młodość spędziła w Rychtalu. Do Zgromadzenia Sióstr Elżbietanek wstąpiła 28 kwietnia 1960 roku. Pierwsze śluby zakonne złożyła 29 kwietnia 1961 roku, zaś śluby wieczyste złożyła 29 kwietnia 1966 roku. Ostatnie lata życia spędziła w Lublińcu, gdzie przebywała od 5 sierpnia 2003 roku. Podczas odwiedzin w Rychtalu uświetniała liturgię grą na organach.

Siostra Ewelina Uruska ze Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi

KONTO PARAFIALNE

Spółdzielczy Bank Ludowy Kępno / o. Rychtal 27 8413 0000 0500

1443 2000 0002

Dzisiaj jest

wtorek,
19 marca 2024

(79. dzień roku)

Święta

Wtorek, V Tydzień Wielkiego Postu
Rok B, II
Uroczystość św. Józefa, Oblubieńca Najśw. Maryi Panny

Licznik

Liczba wyświetleń:
6016077

Wyszukiwanie